Bere azken lanean, paisaiaren behatzaile izatetik bere buruari begiratzera igaro zen: bere gorputzean eta intimitatean jartzen du arreta eskulturak eta instalazioak sortzeko, non materialek, haien sentsibilitateek eta kokatzeko moduek gorputzaren tentsioak eta nahiak iradokitzen dituzten.

Bere lan egiteko modua oso lotuta dago materialarekin (haren ezaugarri fisiko, estetiko eta sinbolikoekin) eta objektuak espazioan kokatzean sortzen diren aukerekin. Lotura, toleste, sostengatze horretatik, materialen elkartze horretatik, askotariko erlazioak sortzen dira zurrunaren, tentsiodunaren, gogorraren eta bigunaren, malguaren, jariakorraren artean. 

Amaiak, bizitzako une handi batean (amatasunean, esaterako) instalazioak sortzen ditu teknika eta material artistikoak bere eguneroko eta gorputzari lotutako ama-objektuekin konbinatuz (haurtxoek hozka egitekoak, esnea ateratzekoak, etab.). Kateatuta, esekita edo sostengatuta aurkezten dituen objektu eta forma horiek gorputzari eusteko ideiari egiten diote erreferentzia: Bestearen gorputzari eustea (zaintzea) eta norberaren gorputzari eustea.

"Forma kurbatuak marrazten dituzten lerroak, aldi berean kateak direnak, tolesturak elkarren gainean pausatzen dira egoera infinituaren bila. Gorputz batzuek beste batzuk sostengatzen dituzte uztaien, gomen edo ehunen bidez, hainbat materialez osatutako kate bat eta zainketen eta tentsioen zerrenda bat sortuz".

Larrua bailitzan, zurgin-kola zuria zabaltzen du Amaiak gainazal zabal baten gainean. Gogoan du umetan material hori bere eskuei itsasten zitzaiola, eta, lehortu ondoren, azal hutsal haiek kentzen zituela, zeinen materialtasuna analogiaz beteta zegoen. Azalberritu, azala kendu.