Angelaren lanean iraganeko sailetako elementu inprimatuak agertzen dira. Digestio-prozesu dilatatu baten antzekoa da, non abiapuntuko irudi berberek beste narrazio bat sortzen duten beste modu batean konbinatuz eta kokatuz gero.

Artistak bere lana erakusten duen bakoitzean berregiten da narrazioa. Norberaren irudien memoria agertu eta desagertu egiten da, iradoki eta agerian jartzen duten jolasak sortuz. Formen eta ekintzen memoria hautematen da haren piezetan.

Egiten duen lana motela eta neketsua da, eta kontzentrazioa eskatzen du, bere familiako emakumeek egiten zituzten lanek bezala: sareztatzea, adabakitzea, jostea, ehuntzea edo puntua egitea. Eskulanak, egunerokoak, egunez egun, urtez urte eta belaunaldiz belaunaldi ikasiak eta errepikatuak.

«Oblatuen lorategian dagoen magnoliaren hostoak dira hauek. Arga ibaiaren ertzean dagoen komentu zahar bat da, ibaiak Iruña atzean uzten hasten den tokian.
Hori izan zen nire amaren azken egoitza. Alzheimerrak jota zegoen. Elkarrekin paseatzen ginen, besotik helduta, lorategiko bidexkak behin eta berriz zeharkatuz. Ibili bitartean jasotzen nituen, arratsaldez arratsalde eta urtaroz urtaro.
Etxean lehortzen joan ziren, eta lau-lau geratu, baina gorputza eta distira bikain mantentzen dute.
Hostoak kakorratzez egindako marrazkiekin errematatuta daude. Amak ezpainzapietan, eskuoihaletan, Julenen sehaskarako maindireetan eta abarretan egin dizkigun lanen erreplikak dira. Haren presentzia faltan sumatzen nuenean, kakorratz-lanak egiteak balio izan zitzaidan ehuntzen ari nintzela amaren konpainia sentitzeko».

Angelak ingurune grafikoaren aukerak aztertzen ditu: erreproduzitu daitezkeen teknikak erabiltzen ditu, hala nola argazkigintza, tratamendu digitala edo grabatua, eta beste elementu batzuekin lotzen ditu, memoria propioa duten pieza bakar bihurtze aldera.