«Zer ikusiko luke zuhaitzak begiak altxatuko balitu? Ezinezkoa den aukera hori aztertzea interesatzen zait. Naturaren begiak jantzi ditzakegu? Nola ulertzen dugu mundua? Hor sartzen da argazkigintzaren lana».

Irudiek berebiziko garrantzia duten munduan, non pertzepzioa geroz eta gehiago bideratu eta automatizatzen den, Masferrer interesatuta dago prozesu fotografikoa modu ia arkeologikoan aztertzen.
Irudien jatorrizko zentzua, horien indar sinbolikoa, horien misterioa berreskuratu nahi du. Horretarako, lehenbiziko argazki-teknikak erabiltzen ditu, hala nola zilar-gatzak edo zianotipia, baita irudiak harrapatzeko aurreneko instrumentu optikoak ere.

Esentzialitate hori emaitzan ere ageri da. Kosmikoaren eta intimitatearen artean dabiltzan argazkiak dira, eta horiek deskodifikatzeko, norberaren hautemateak esku hartu behar du. Ikusleen iradokizunek ematen diote zentzua bere argazkiei.

Berak sortzen ditu kamerak, denborarekin egiten du lan, irudia berreraikitzen du. Lurraldean sartzen diren kamerak muntatzen ditu, argia, denbora eta espazioa xurgatzen dutenak.

Ildo horretan kokatzen da «Clarianes de bosc» proiektua. Makal zurez, torneatutako pieza batzuk egin zituen: kamera ilun gisa funtzionatzen zuten, zenit-plano zuzeneko argazkiak ateratzeko balio zuten, eta industria laborantzarako makaldi batean erdi lurperatzeko diseinatuta zeuden. Tramankulu horiekin bi munduren arteko elkargunea aditzera eman nahi du: lurra eta zerua, gizakia eta natura, organikoa eta mekanikoa.

«La casa digestiva o l'entranyable intimitat» proiektuan (Digestio-etxea edo intimitate kutuna) bere etxea kamera txikiz betetako kamera bihurtu zuen, irudiz osatutako digestio-izakia sortuz. Horretarako, oso esposizio luzeko argazkiak atera zituen (hainbat ordu edo hilabetetakoak) etxe barruan kamera estenopeikoekin, forma eta tamaina askotako janari potoak baliatuta. Ateratako argazkiek egun horietako egunerokotasuna biltzen dute, baina espazio bat besterik ez da sumatzen. Irudi horietan den-dena agertzen da, objektiboaren aurretik pasatako guztia gorde egiten delako, nahiz eta ez ikusi.